Numer: 2018/3
Tematyka: Podnoszenie jakości nauczania i uczenia się języków obcych
Każdy nauczyciel doskonale zdaje sobie sprawę z tego, jak trudno jest przełamać bariery osób uczących się nowego języka. Wyzwanie stanowią nie tylko fonetyka i prozodia, lecz także gramatyka, zwłaszcza te elementy, których nie ma w języku ojczystym uczniów.
W ramach programu Erasmus+ coraz więcej uczniów, np. liceów profilowanych, wyjeżdża na praktyki do Włoch. Dla potencjalnych praktykantów organizowane są przygotowujące kursy języka. Zgodnie z założeniami projektu nauczyciel ma do dyspozycji 10 godzin lekcyjnych na przygotowanie językowe oraz od czterech do sześciu godzin na przygotowanie kulturowe. Nie ulega wątpliwości, że znacznie trudniej nauczyć podstawowej konwersacji w języku włoskim niż w angielskim, z którym każdy młody człowiek ma styczność od przedszkola. Chociaż melodia języka jest przyjemna, a wymowa niezbyt skomplikowana, to aby budować proste zdania, nie obędziemy się bez zapoznania uczniów z rodzajnikiem, koniugacjami, zasadami uzgadniania końcówek poszczególnych rodzajów i liczby mnogiej. Jak osiągnąć taki cel w tak krótkim czasie? Korzystając z prostych dialogów sytuacyjnych oraz niedocenianej techniki drylu językowego.
Jako nauczyciel języka włoskiego w kolegium językowym, w którym nauka tego języka zaczyna się od „zera”, stosuję różnorodne strategie utrwalania materiału językowego, w tym mapy myśli, transformacje i opowiadanie tekstów z różnych punktów widzenia. Stałym elementem zajęć z praktycznej znajomości języka są również metody aktywizujące, takie jak praca w parach czy mniejszych grupach. Wszystkie wymienione techniki mają na celu efektywne zapamiętanie nowego materiału językowego już na zajęciach i umiejętność posługiwania się nim przez uczniów w różnych sytuacjach. Postanowiłam zastosować większość z tych technik podczas kursu przygotowującego do wyjazdu na praktyki we Włoszech. Dotychczas miałam okazję prowadzić taki kurs dwukrotnie. Podczas pierwszego z nich korzystałam z wybranych ćwiczeń z podręcznika Arrivederci! 1 Corso multimediale di italiano per stranieri, podczas drugiego opracowałam własny zestaw ćwiczeń i dialogów.
Planując kurs, założyłam, że uczniowie powinni umieć:
1. Przedstawić siebie i innych.
2. Zapytać o samopoczucie, poinformować o własnym samopoczuciu.
3. Złożyć zamówienie w barze czy restauracji.
4. Zrobić zakupy, zapytać o cenę.
5. Zapytać o drogę i udzielić wskazówek osobie o to pytającej.
Witamy się z uczniami, przedstawiamy cel kursu, techniki i rodzaje ćwiczeń, które zamierzamy stosować, oraz sprawności językowe, które będziemy rozwijać. Aby zmotywować uczniów, warto podkreślić, że Włosi nie są mistrzami w uczeniu się języków obcych i znajomość podstaw ich języka może okazać się niezwykle przydatna w komunikacji.
Każdy nauczyciel języka wie, jak mało atrakcyjne i demotywujące jest wypisywanie i zapamiętywanie poszczególnych zasad pisowni. Proponuję skorzystać z „gotowych wzorów”, czyli na przykład nazw włoskich marek, dań, nazwisk, dzięki którym uczeń łatwo skojarzy wymowę typowych sekwencji głosek. W języku włoskim najbardziej problematyczne są kombinacje ze spółgłoskami c, g, s, z.
spaghetti LASAGNE
buongiorno DOLCE & GABBANA
LAVAZZA VERSACE
GUCCI ZUCCHERO
AZZURRI pizza
GELATI Michelangelo
Berlusconi Adriatico
Pisa Leonardo da Vinci
W polu tekstowym zamieszczone zostały przykładowe nazwy i nazwiska. Do ich przedstawienia możemy zastosować prezentację multimedialną z elementami graficznymi, plakat lub po prostu kolorową kredę. Wspólnie z uczniami formułujemy zasady wymowy, np. ghe czytamy [ge] tak jak w wyrazie spaghetti, gi czytamy [dʒi] tak jak w wyrazie buongiorno.
Nauczyciel zapisuje na tablicy i wyjaśnia wyrażenia, które mogą być przydatne podczas różnych ćwiczeń, jak i w autentycznej komunikacji: non lo so; non capisco; ripeta, per favore (nie wiem, nie rozumiem, proszę powtórzyć). Następnie przystępuje do powszechnie stosowanego na pierwszych zajęciach ćwiczenia komunikacyjnego: przedstawia się i zadaje pytanie pierwszemu uczniowi: Come ti chiami? Po udzieleniu odpowiedzi uczeń zadaje pytanie kolejnej osobie, na zasadzie łańcuszka, aż do ostatniego uczestnika. Ćwiczenie ma na celu ośmielenie kursantów, jak również przygotowuje do przeczytania pierwszego dialogu.
Uczniowie czytają dialog w czteroosobowych grupach, a następnie nauczyciel wyznacza jedną z grup do przeczytania dialogu na głos, aby skorygować ewentualne błędy w akcencie, np. w wyrazie piacere.
Anna: Ciao! Sono Anna. E tu, chi sei?
Pietro: Ciao! Mi chiamo Pietro Rossi. Piacere.
Anna: Salve. Tu sei Roberto?
Marco: No, io sono Marco Grandi.
Roberto: Roberto sono io. Ciao a tutti!
Prezentując odmianę, należy poinformować uczniów o fakultatywnym użyciu zaimków osobowych. W przypadku czasownika zwrotnego chiamarsi podkreślić regularne końcówki I koniugacji.
Aby utrwalić odmianę, nauczyciel proponuje szybkie i proste ćwiczenie w trzyosobowych grupach. Każdy uczeń powtarza frazę: io sono… tu sei… lui/lei è lub mi chiamo… ti chiami... lui/lei si chiama… uzupełniając ją imionami kolegów. Jeśli w skład grupy wchodzą osoby z różnych klas, to ćwiczenie nabiera charakteru integracyjnego. Ćwiczenie to może wydawać się mało oryginalne, jednak specyfika języka włoskiego (jego fleksyjność) wymaga mechanicznego odmieniania czasowników, zanim uczniowie zaczną automatycznie używać poprawnych końcówek czasowników w różnych osobach.
Nauczyciel przedstawia alternatywę dla zaimków lui/lei. Wskazuje na kilku uczniów, np. questo è Marco, questa è Barbara. Zapisuje formy na tablicy, aby podkreślić różne końcówki dla obu rodzajów.
W celu utrwalenia nowo poznanych form nauczyciel proponuje uczniom proste ćwiczenie pisemne, w którym uzupełniają luki właściwymi formami czasownika essere w liczbie pojedynczej, np.:
1. Ciao, questo ................................. Franco Martini?
2. Tu ............................... Maria?
3. Io .................................. Paola e lui ............................ Pietro.
4. Piacere, ............................................ Giorgio Bruni.
5. Questa ................................ Giulia.
6. Tu ……………………….. Antonio?
Nauczyciel wyjaśnia uczniom funkcję obu pozdrowień, jak również buona sera i buona serata. Proponuje zestawienie pozdrowień nieformalnych i formalnych:
W kilkuosobowych grupach uczestnicy kursu przedstawiają się sobie i zadają pytania typu: Tu sei...? Ti chiami…? Come ti chiami? Come si chiama Lei? Lui/Lei è... ? Come si chiama lui/lei? Ponadto używają pozdrowień oraz piacere. Zapisujemy niezbędne wyrażenia i zaimki pytające na tablicy.
Mi chiamo Anna Kowalska. Sono polacca. E tu? Chi sei? Sei polacco/polacca? Wyznacza kolejno uczniów do odpowiedzi, sugerując poprawną formę dla rodzaju męskiego i żeńskiego. Stopniowo wprowadza nazwy innych narodowości: Sei italiano/italiana, francese, austriaco/austriaca, tedesco/tedesca, spagnolo/spagnola, russo/russa, americano/americana. Jednocześnie mechanizuje negację, np. non sono francese. Wskazuje na typowe końcówki dla obu rodzajów (-o, -a) oraz na formę uniwersalną -e.
Uczniowie kończą rozpoczęte przez nauczyciela zdania, np. Questa è… Monica Belluci. Lei è italiana. Lui si chiama… Silvio Berlusconi. Lui è italiano. Questo si chiama… Emanuel Macron. Lui è francese. Lei si chiama Angela Merkel, lei è tedesca...
Uczestnicy, jeden po drugim, powtarzają liczebniki za nauczycielem, który wyznaczając osoby, dodaje kolejne liczebniki: 01, 012, 0123. Zapisuje liczebniki słownie na tablicy.
Podczas ostatniego ćwiczenia uczniowie dyktują sobie po włosku numery telefonu.
Conosciamoci meglio ‒ presentiamo le nazionalità e luogo di abitazione.I coniugazione dei verbi regolari. Come stiamo?
Na początku lekcji nauczyciel wita się z uczniami, używając pozdrowień ciao, salve, buongiorno i dodając imiona uczniów w wersji włoskojęzycznej. Zadaje pytania, np. Tu sei Paolo? Ti chiami Anna? Lui è Gianni? Następnie przedstawia główne cele lekcji.
Po pokazaniu form czasowników nauczyciel proponuje ćwiczenie mechanizujące, jednocześnie utrwalające nazwy narodowości: Io sono polacca, parlo polacco e italiano. Tu parli francese? Zadaje pytanie kolejnym uczniom, zmieniając nazwy narodowości. Można uatrakcyjnić tę konwersację, wprowadzając przysłówki molto bene, bene, un po’.
Nauczyciel omawia przykłady z tabeli, zwracając uwagę na poprawną wymowę i akcent. Daje uczniom chwilę na przygotowanie informacji o sobie z wykorzystaniem wszystkich możliwych struktur. Następnie proponuje krótkie prezentacje w grupach trzy-, czteroosobowych, aby każdy uczeń mógł się wypowiedzieć, używając nowych wyrażeń.
Uczniowie uzupełniają zdania odpowiednimi formami czasowników parlare i abitare.
1. Maria .............................................. a Roma, in via Veneto.
2. (Lui) Non ........................................................... tedesco.
3. Stefano e Teresa ................................................ in Austria.
4. (Tu) ..................................................................spagnolo?
5. (Noi) .................................................. a Milano, in periferia.
6. (Voi) ..........................................................inglese e francese?
7. Io .................................................................. un po’ italiano.
Uczniowie łączą pytania z obu kolumn. Nauczyciel wyjaśnia, że w języku włoskim pytania konstruujemy za pomocą zaimków pytających lub odpowiedniej intonacji (czyli tak jak po polsku):
1. Di che nazionalità sei? A. Abitate a Napoli?
2. Che lingue parla? B. Ti chiami Barbara?
3. Come ti chiami? C. Sei polacco?
4. Dove abitate? D. Parla inglese o italiano?
Rozdajemy uczniom fotografie znanych osób wraz z informacjami na temat ich narodowości i miejsca zamieszkania. Uczniowie pracują w trzy-, czteroosobowych grupach: wcielają się w rolę osób z fotografii, zadają sobie nawzajem pytania o narodowość i miejsce zamieszkania z użyciem zaimków pytających, udzielają odpowiedzi.
Proponujemy uczniom szybką odmianę czasownika przez wszystkie osoby w parach: jedna osoba odmienia konstrukcję stare bene, druga – stare male.
Nauczyciel wyznacza trzy osoby do przeczytania dialogu. Następnie wyjaśnia nowe słownictwo. Wspólnie z uczniami konstruuje listę możliwych odpowiedzi na pytanie: Come stai?
Paolo: Ciao, Franco. Come stai?
Franco: Bene, grazie. E tu?
Paolo: Non c’è male. Anna, tu stai bene?
Anna: Abbastanza, grazie. E come sta tua sorella Barbara?
Paolo: Purtroppo sta così così.
Anna: Mi dispiace. Saluta Barbara!
Paolo: Grazie, arrivederci. Buona giornata!
Franco: Grazie, altrettanto. A domani!
Paolo: Va bene, ciao. A dopo!
Uczniowie pracują w parach – symulują rozmowę telefoniczną, w której wykorzystują wszystkie poznane do tej pory wyrażenia.
Aby przygotować uczniów na ewentualną sytuację, w której konieczne będą wezwanie lekarza lub zakup leków w aptece, nauczyciel przygotowuje listę prostych konstrukcji z czasownikiem avere:
Uczniowie losują obrazki/fotografie osób z konkretnymi doelgliwościami, a następnie opisują złe samopoczucie własne lub osoby trzeciej.
Temat: In un bar – presentiamo se stessi e gli altri, ordiniamo da bere e da mangiare.
PRZEBIEG LEKCJI 5–6 (90 minut)
Nauczyciel wita się z uczniami, jednocześnie pytając o ich samopoczucie. Zadaje pytanie kilkakrotnie, aby wyczerpać możliwe odpowiedzi, wprowadzone na poprzednich zajęciach.
Nauczyciel prezentuje slajdy lub fotografie pokazujące typowy włoski bar, serwowane tam napoje i przekąski. Uczniowie nazywają znane produkty po włosku, np. caffè.
Nauczyciel wyznacza uczniów do przeczytania tekstu:
Anna e Louis sono in un bar, a Firenze. Lei è polacca, di Cracovia. Lui è francese, di Parigi. Lei è studentessa di lingue, lui è fotografo. Loro non sono in Italia per le vacanze: Anna è qui per un tirocinio, Louis – per un corso d’italiano. Ordinano da bere e da mangiare:
Cameriere: Buongiorno, che cosa ordinate?
Anna: Io vorrei un cappuccino.
Louis: Per me, un caffè.
Cameriere: Prendete qualcosa da mangiare?
Anna: Sì, io prendo un gelato.
Cameriere: E per te?
Louis: Un tramezzino, per favore.
Pracę z tekstem nauczyciel rozpoczyna od jego tłumaczenia wspólnie z uczniami.
Uczniowie wyszukują w tekście wszystkie możliwe struktury z czasownikiem essere (polacca, francese, studentessa di lingue, fotografo, di Cracovia, di Parigi, a Firenze, in un bar, in Italia, per un corso d’italiano, per le vacanze). Nauczyciel konstruuje z zebranych wyrażeń notatkę na tablicy w formie mapy myśli, wskazując funkcje i znaczenie przyimków di, da, per.
Nauczyciel wskazuje typowe końcówki i sposób odmiany. Informuje uczniów, że w kontekście dialogu czasownik ten stanowi synonim ordinare (np. un gelato, un tramezzino):
Nauczyciel wyjaśnia znaczenie i funkcje rodzajnika, jak również odpowiednie formy w rodzaju męskim i żeńskim:
nauczyciel przypomina uczniom typowe końcówki rzeczowników dla obu rodzajów, a następnie prosi o uzupełnienie ćwiczenia właściwymi formami rodzajnika nieokreślonego. Proponowane rzeczowniki powinny stanowić listę osób, produktów, przedmiotów z włoskiego baru, np.:
… cameriere, … ristorante, … gelato, … spumante, … tè, … caffè, … sedia, … ’acqua minerale, … latte macchiato, … ’aranciata, … bustina di zucchero, … bar, … cornetto, … cappuccino, … pizzetta, … panino, … tramezzino, … cliente, … cucchiaino, … tavolo, … latte, … vino, … succo di frutta, … granita, … ’insalata
Uczniowie wyszukują wśród rzeczowników qualcosa da mangiare i qualcosa da bere oraz konstruują dwie odrębne listy rzeczowników z rodzajnikiem:
Nauczyciel zadaje uczniom pytanie: Che cosa prendi da mangiare/da bere in un bar italiano? Wyznacza kilka osób do odpowiedzi lub proponuje krótką konwersację w parach/grupach.
Po wprowadzeniu i wstępnym utrwaleniu nowego materiału gramatyczno-leksykalnego nauczyciel powraca do dialogu. Zadaje pytania do tekstu w dość szybkim tempie i wspólnie z uczniami konstruuje notatkę w formie tabeli lub mapy myśli. Po dodaniu każdej nowej informacji prosi o opowiedzenie tekstu od początku.
Come si chiama lei? Come si chiama lui? Come si chiamano?
Lei è polacca/francese? Lui è polacco/francese? Di che nazionalità sono Anna e Louis?
Anna è di Cracovia? Louis è di Cracovia/di Parigi? Di dove sono Anna e Louis?
Anna è studentessa di lingue? Louis è studente di lingue/fotografo?
Loro sono in Polonia/in Italia? Dove sono?
Loro sono in un bar? Dove sono Anna e Louis?
Anna è in Italia per un tirocinio/per un corso d’italiano/per le vacanze? Louis è in Italia per un corso d’italiano/per le vacanze? Perché sono in Italia?
Che cosa Anna ordina da bere/da mangiare? Che cosa Louis ordina da bere/da mangiare? Che cosa ordinano da bere? Che cosa ordinano da mangiare?
Po utrwaleniu całego tekstu uczniowie pracują w parach: jedna osoba opowiada tekst z punktu widzenia Anny, druga – Louisa. Następnie uczniowie uzupełniają trzecią kolumnę tabeli pytaniami z użyciem zaimków pytających.
Zapoznajemy uczniów z podstawowymi końcówkami charakterystycznymi dla obu rodzajów w liczbie mnogiej.
Uczniowie uzupełniają końcówki rzeczowników, przypominając sobie jednocześnie liczebniki 1–10:
un cameriere – due camerier..., un panino – tre panin..., uno spumante – tre spumant..., un tè – quattro t…, un caffè – cinque caff…, una sedia – sei sedi…, un cornetto – sette cornett…, un cucchiaino – otto cucchiain…, un succo di frutta – nove succ…, di frutta, un’insalata – dieci insalat….
Che cosa ti piace fare? Dove ti piace mangiare? Che lavoro fai? Quanto costa? Forme dell’articolo determinativo. Numeri da 11 a 100.
Podczas sprawdzania listy obecności nauczyciel zadaje podstawowe pytania: Sei polacco? Sei di Cracovia? Parli italiano? Abiti in Polonia? Sei studente? Come ti chiami? Come stai? itd.
Nauczyciel prezentuje slajdy lub fotografie włoskich lokali gastronomicznych. Zadaje uczniom pytanie: Dove mangiamo in Italia? Wypisuje propozycje uczniów, tłumacząc nieznane terminy na język włoski: in Italia mangiamo: in un bar, in un ristorante, in una pizzeria, in una gelateria, in una trattoria, in un’osteria. Wyjaśnia, na czym polega różnica między poszczególnymi lokalami.
Następnie nauczyciel pyta uczniów, czy jadają poza domem. Dla uatrakcyjnienia wypowiedzi wprowadza pojęcia określające częstotliwości, wskazuje ich pozycję w zdaniu. Zadaje pytania w różnych osobach:
sempre
spesso
ogni tanto
raramente
mai
Na przykład: Io non mangio mai in un bar. Tu mangi spesso in un bar? In un ristorante? Voi mangiate raramente in una trattoria? itd.
Uczniowie kończą zdania nazwą lokalu:
1. Io mangio un gelato in ………………………………..
2. Tu prendi una pizza in ………………………………...
3. Lui ordina un caffè in …………………………………
4. Noi prendiamo tortellini in ………………….……..
5. Voi mangiate spaghetti in ……………………………
6. Loro ordinano una pasta in ………………………….
Dla utrwalenia nauczyciel odmienia czasownik wspólnie z uczniami, dodając różne kolokacje, np.: fare conoscenze, fare la spesa, fare un caffè itp.
Nauczyciel zadaje uczniom pytanie: Che cosa facciamo in un bar? i konstruuje mapę myśli.
Narzucając powyższe określenia, nauczyciel poszerza listę czasowników I i II koniugacji. Aby ułatwić zapamiętanie nowego materiału, nauczyciel zadaje pytanie: Tu che cosa fai in un bar? kilku osobom. Każda wyznaczona osoba odpowiada, używając trzech czasowników/wyrażeń.
Ma na celu utrwalenie leksyki i odmiany czasowników:
a)
uczniowie wstawiają w puste miejsca wybrany czasownik w liczbie pojedynczej:
1. Io non ............................. giornali quando sono in un bar.
2. Marco ............................................. qualcosa da mangiare.
3. Sandra .................................................... italiano e tedesco.
4. Tu ............................... in questa trattoria? Sei cameriere?
5. Anna .......................................... sempre molte conoscenze.
b) uczniowie przekształcają zdania na liczbę mnogą, zamieniając wszystkie możliwe elementy, np. io sono → noi siamo… itd.
Mi piace/non mi piace + bezokolicznik – nauczyciel utrwala strukturę, zadając uczniom w szybkim tempie następujące pytania: Ti piace mangiare in un ristorante? Parlare italiano? Fare conoscenze? Leggere giornali? Bere caffè? Fare la spesa? Studiare? Abitare in Polonia? Incontrare amici in un bar? itd.
Mi piace/mi piacciono + rzeczownik – nauczyciel wyjaśnia konieczność uzgadniania formy z liczbą rzeczownika. Utrwala nowy materiał w ćwiczeniu pisemnym:
……………………………… la montagna
…………………….…... la lingua italiana
………………….....…………………... il tè
…………………..……………… spaghetti
…………………......…………….. lo sport
…………………...........…………….. gelati
……………….….......……………. lasagne
………………..………....……. tramezzini
…………………............………….. il mare
..……………..….…….....……….. trattorie
Nauczyciel ponownie wykorzystuje slajd/fotografię włoskiego baru lub restauracji. Wskazuje na osobę kelnera, zadaje pytania: Chi è? (un cameriere), Che cosa lui fa in questo bar? (lavora). Zapisuje na tablicy synonimy, wyróżniając rodzajnik określony: Na przykład: Lui è cameriere = Lui lavora come cameriere = Lui fa il cameriere.
Nauczyciel wyjaśnia funkcje rodzajnika i użycie poszczególnych form na przykładzie nazw zawodów (przykłady zawodów możemy dostosować do profilu liceum/technikum):
Uczniowie utrwalają formy rodzajników, zapisując frazy jak w punkcie VIII:
1. (poliziotto) Lui ........................................................................
2. (infermiera) Lei ….……………………………………………
3. (direttore) Lui …….……………………………………………
4. (dentista) Lei…….....……………..………………………......
5. (autista) Lui…………....……....……………………………...
Nauczyciel wyświetla nazwy liczebników lub prezentuje je na kserokopiach; utrwala ich formy, wyznaczając uczniów do wypowiadania poszczególnych dziesiątek, zwracając uwagę na skrócenia i trudną wymowę.
Nauczyciel rozdaje ulotki reklamowe włoskich dyskontów. Uczniowie pracują w parach, zadając sobie pytanie: Vorrei comprare…? Quanto costa/è? Mają okazję poszerzyć leksykę oraz poćwiczyć liczebniki, które w języku włoskim stanowią nie lada wyzwanie.
Na zakończenie zajęć nauczyciel proponuje listę kilku wyrażeń, które mogą się przydać podczas robienia zakupów, np.: pagare alla cassa, in contanti, con la carta di credito, con iphone, con spiccioli, con monete da…itp.
Temat: Che cosa fai quando hai tempo libero? Indicazioni stradali.
Nauczyciel wita się z uczniami, prezentuje cele lekcji, zadaje proste pytania obejmujące materiał z poprzednich zajęć, np. Che cosa prendi da mangiare/da bere in un bar italiano? Che cosa ti piace fare? Che cosa mangiamo in una trattoria? Quanti anni hai?
Uczniowie czytają tekst zawierający materiał językowy zrealizowany od pierwszych zajęć. Nauczyciel pokazuje dzięki temu uczniom, jak wiele informacji potrafią przekazać o sobie.
Presentazione: Mi chiamo Laura Ferri. Ho 20 anni. Sono italiana. Abito in Italia, sono di Roma. Parlo italiano e un po’ francese. Non parlo inglese. Sono studentessa di storia. Sono in Francia per le vacanze e per lavoro. Lavoro in un bar, sono cameriera. Mi piace visitare Parigi, mi piacciono musei, gallerie, ristoranti.
Korzystając z powyższego tekstu, uczniowie konstruują podobną autoprezentację, modyfikując wybrane elementy. Ćwiczenie można przeprowadzić w parach lub wyznaczyć kilka osób do wypowiedzenia się na forum.
Nauczyciel wyjaśnia zasady określania czasu w języku włoskim, wprowadza niezbędne wyrażenia, czyli: sono le…, lavoro dalle… alle…, un quarto itp.,, a także orario di lavoro, una pausa, siesta, tardi, presto. Tego typu słownictwo może być przydatne podczas wykonywania praktyk. Następnie nauczyciel korzysta ze slajdów lub kserokopii, pokazujących godziny funkcjonowania sklepów, urzędów, lokali gastronomicznych. Uczniowie ćwiczą nowy materiał, wskazując konkretną godzinę i jednocześnie utrwalając formy liczebników.
Nazwy utrwalamy techniką „łańcuszka”: uczniowie po kolei powtarzają za nami: lunedì – lunedì, martedì – lunedì, martedì, mercoledì…
Mając do dyspozycji poznane już wyrażenia, jak również listę poniżej, uczniowie zadają sobie pytania: Che cosa fai lunedì? Che cosa ti piace fare martedì? itd.
Uczniowie uzupełniają formy rodzajnika określonego, a następnie przekształcają rodzajniki i rzeczowniki na liczbę mnogą. Zadanie ma na celu utrwalenie tej formy gramatycznej i wprowadzenie leksyki niezbędnej do dalszych ćwiczeń:
..... piazza - ...........................................................................
..... fontana - .........................................................................
..... basilica - .........................................................................
..... università - .....................................................................
..... palazzo - .........................................................................
..... stadio - ............................................................................
..... museo - ...........................................................................
..... chiesa - ............................................................................
..... stazione - ........................................................................
..... fermata - .........................................................................
..... galleria - .........................................................................
..... posta - .............................................................................
..... negozio - .........................................................................
..... mercato - ........................................................................
Uczniowie otrzymują mapkę jednego z włoskich miast (najlepiej z legendą), na której widać różne obiekty, budynki. Za pomocą tej mapki utrwalają wyrażenia określające położenie obiektów: vicino, lontano, a destra di, a sinistra di, in centro, di fronte a, fra. Zadajemy uczniom pytania, typu: Dove è la basilica? Il mercato è in centro? Staramy się tak je formułować, aby uniknąć użycia rodzajników ściągniętych.
Nauczyciel proponuje uczniom tekst, który wprowadza wyrażenia niezbędne do pytania o drogę i wskazywania drogi, np:
– Scusa, come andare a teatro? È vicino?
– No, è lontano. Tu sei in via Veneto. Devi andare dritto, seguire questa strada. Dopo, devi superare il semaforo e prendere via Manzoni. Poi devi girare a destra in via Fontana e poi a sinistra in Via Nazionale. Devi passare tre incroci e trovi Teatro Grande.
– Hmmm, è complicato.
– Se vuoi, puoi prendere il tram numero 5 o l’autobus numero 14. Cinque fermate e sei a posto.
– Grazie mille!
– Prego.
Zanim przetłumaczymy tekst, wprowadzamy częściową odmianę czasowników (m.in. modalnych), niezbędnych do pytania i wskazywania drogi. Zwracamy uwagę na poprawną wymowę.
Uczniowie tłumaczą pisemnie poniższe zdania, wyszukując odpowiednie struktury w dialogu i formy czasowników z tabelek:
Jak dojść do teatru? _______________________________
Chcę poszukać tej drogi. _____________________________
Muszę znaleźć plac Navona. _________________________
Musisz skręcić w lewo. ______________________________
Muszę iść dalej tą drogą za skrzyżowaniem. ___________________________________________________________
Szukam ulicy Nazionale. ____________________________
Musisz skręcić w prawo i przejść przez światła. _________________________________________________________
Wielkie dzięki! ___________________________________
Proszę __________________________________________
Nauczyciel rozdaje uczniom mapkę miasta włoskiego, najlepiej tego, w którym będą mieszkać podczas praktyk. Uczniowie odgrywają scenki pytania o drogę, wskazując konkretny punkt wyjścia i dojścia.
Uczniowie kontynuują konwersację: pytający i wskazujący drogę, Polak i Włoch, poznają się, przedstawiają się sobie, zadają pytania, używają formułek grzecznościowych itd.
* * *
Zaproponowany kurs wyposaży uczniów w podstawowe zasady wymowy, pisowni, poprawnego akcentowania i gramatyki. Dzięki temu będą oni mogli nawiązywać znajomości czy zadawać podstawowe pytania. Zgodnie z założeniami praktyk zagranicznych uczniowie otrzymują rozmówki i minisłowniki, więc po kursie będą w stanie korzystać z nich w sposób bardziej świadomy i efektywny, a przede wszystkim – będą mogli posługiwać się praktycznie językiem włoskim.
3/2018
dr hab. Krystyna Mihułka, prof. UR
Rosnące od lat 60. XX w. i utrzymujące się wciąż zainteresowanie kwalifikacjami zawodowymi nauczyciela i jego kompetencjami uprawniającymi do wykonywania tego zawodu spowodowało jego „odczłowieczenie”. A przecież to właśnie osobowość nauczyciela decyduje często o jego wpływie wychowawczo- -dydaktycznym na uczniów i o tym, czy zostawi ślad w ich pamięci.
3/2018
prof. dr hab. Mieczysław Gajos
Najbardziej rozpoznawalny głos w historii francuskiej piosenki zamilkł 10 października 1963 r. Należał do najznakomitszej pieśniarki paryskiej ulicy, Edith Giovanny Gassion, którą świat poznał i zapamiętał jako Edith Piaf. W tym roku przypada 55. rocznica disparition Paryskiego Wróbelka.
3/2018
dr Małgorzata Krzemińska-Adamek, dr Karolina Kotorowicz-Jasińska
Nie ulega wątpliwości, że słownictwo jest jednym z najważniejszych komponentów kompetencji komunikacyjnej. Jednym z kluczowych czynników wpływających na proces uczenia się leksyki jest częstotliwość występowania słów w języku. Nie tylko determinuje ona stopień trudności słownictwa i jego szeroko pojętą przydatność, lecz także stanowi punkt wyjścia dla nauczycieli i edukatorów decydujących o kształcie sylabusów przedmiotu i doborze odpowiednich technik nauczania. Ponadto różne narzędzia pomiaru oparte na listach częstotliwości dostarczyć mogą przydatnej informacji zwrotnej o aktualnym stanie kompetencji leksykalnej ucznia.
3/2018
Robert Pine
Competiton is defined as the striving between two or more individuals, groups or teams to attain an object, position, award or prize through engagement in a contest or match usually governed by a set of fixed rules. It is solidly in the sense of this definition that competitive exercises reside.
Udostępnij:
